Op 6 augustus 1951 zag ik het levenslicht, in Oud-Geleen (Limburg) waar ik samen met zes broers en vier zussen opgroeide. Na mijn middelbare school werd ik op 1 oktober 1970 politieman te Maastricht, na een jaar intern de opleiding in Heerlen te hebben gevolgd.
Op 1 november 2012 ging ik officieel met pensioen. Het ‘schrijven’ vond derhalve een plek binnen mijn bestaan.

Gedurende mijn werkzame leven als politieman was ik gewend om in ambtelijke taal te spreken en te schrijven. Immers, alles wat binnen het justitiële bereik van mijn beroep lag, moest nauwgezet worden vastgelegd in processen-verbaal en rapporten. In die 43 jaar heb ik er duizenden gemaakt.
Het was derhalve een hele openbaring voor mij toen ik ongeveer vijftien jaar geleden autobiografisch begon te schrijven en te spreken over het politieberoep, over mijn leven als politieman. Ik duldde geen fictie binnen dit kader, aangezien mijn politieleven niet bestond uit fictie maar uit een keiharde realiteit van het beroep.

In diezelfde periode gaf ik stapsgewijs en in bescheiden vorm toe aan de innerlijke drang om poëzie te schrijven. In mijn boeken plaatste ik gedichten/proza die direct betrekking hadden op de inhoud van de boeken, op de beleving van mijn beroep en het leven.
Na mijn herstel van een zware ziekte en operatie in 2017 nam de behoefte toe aan het schrijven van gedichten en proza. Ik liet me daarbij altijd leiden door mijn gevoel en vanuit het hart.

Poëzie of beter gezegd proza kent in wezen geen grenzen. Iedere poëet schrijft in een eigen(zinnige) taal. Het is in mijn geval een uiting van de gemoedstoestand van het moment dat ik begon aan een tekst. Het kijken naar een foto van een kunstwerk, mensen, gebeurtenissen of de ontmoeting met mensen, de eigen ervaring van gebeurtenissen, de beleving van de natuur, gedachten over leven en dood, maar ook simpele dagdagelijkse zaken, vrolijke of serieuze gesprekken, waren en zijn voor mij aanmoedigingen en inspiraties om daarover iets te schrijven. Zij vormen a.h.w. een symbiose met mijn gemoedstoestand van het moment waarop de confrontatie plaatsvindt of als ik het gedicht schrijf. In mijn proza gebruik ik regelmatig metaforen en houd ik de lezer soms een spiegel voor. De gedichten zijn beschouwend.

In februari 2022 kwam mijn eerste bundel ‘Dichterbij het leven en de dood’ uit. Deze is uitsluitend nog als e-book en luisterboek te verkrijgen.
In november 2023 zag mijn tweede bundel het licht. ‘Tekenen aan de hemel en op aarde’ is in een papieren versie, e-book en binnenkort ook als luisterboek te verkrijgen.

Een uitspraak van ‘Loesje’ luidt:

Schietgraag.

Als je iemand diep wilt raken, schrijf je een gedicht.

Zo is het maar net.
Jacques Smeets