Recensie Jacques Giesbertz Dichterbij het Leven

Jacques Giesbertz uit Hoensbroek plaatste deze recensie over mijn dichtbundel ‘Dichterbij het Leven’ op zijn FB-pagina. Ik ben zeer onder de indruk en dankbaar, zowel voor de complimenten als voor de aangeboden uitdaging om te experimenteren met het gebruiken van minder zinnen voor mijn gedichten.. Ik zal dat zeker gaan proberen, immers elke uitdaging biedt nieuwe mogelijkheden.
Hier is de volledige tekst van de recensie:

‘In mijn nieuwe reeks Reezenzie. Een poging om boeken te koesteren.

Jacques Smeets schrijft gedichten. Zijn meest recente boek, vers van de pers, “Dichterbij het leven en de dood.” is een fraai vormgeven overzicht van impressies. Jacques loopt door de wereld. En dan begint het dichten. Zo stel ik me dat althans voor. Beelden van een kunstenaar of gewoon uit het leven gegrepen die Jacques aan het denken en dichten zetten. De foto’s van de wereld om hem heen en vooral ook van de vele kunstvoorwerpen die hem inspireren zijn zeker een verrijking van deze stevige bloemlezing.

Zijn gedichten lijken eenduidig. Maar dat is volgens mij schijn. Bijvoorbeeld in zijn gedicht Maskerade staat de volgende strofe, waarschijnlijk puur toeval op pagina 111.

‘als mijn hart lacht

vallen alle maskers af

is er geen plaats meer
voor een maskerade’

Ik overdenk het volgende. Bedoelt Jacques de maskers van anderen of van hemzelf? Ook de maskerade kan verschillende ladingen hebben. Het vrolijke carnaval of het al dagelijkse geestelijk verstoppertje spelen der mensen?

Jacques Smeets is een trouwe deelnemer aan onze maandelijkse poëziewandelingen, elke eerste zondag van de maand vanaf 11:00 uur, vanaf het witte kerkje in Mariagewanden. Als mensen hun gedichten maken en voordragen worden ze dichters en laten ze zichzelf zien. Ze ontbloten zichzelf. Dat klinkt wellicht wat vreemd want het gaat toch louter om een rijstebrij van regels en woorden en allerminst om minder kleren. Jacques is een kei in ontbloten. Ontwapenend en enthousiast maakt hij van ons en de dingen om ons heen pareltjes van beschouwing.

In de nieuwe reeks Reezenzie vraag ik me ook af of het anders kan. Of teksten anders begrepen kunnen worden. Uit welke context een boek komt. Of de schrijver zijn verhaal nog sterker, anders, scherper, duidelijker of creatiever kan verwoorden.

Bij Jacques vraag ik me af of hij de uitdaging aan wil tot het gebruik van minder zinnen. Gewoon als experiment. Eens kijken wat er dan gebeurt. Zonder het dichten door het leven te verlaten, dunkt me.’

Geef een reactie Reactie annuleren