De recensie:

Tekenen aan de hemel en op aarde

Aanvang november werd me bovengenoemde en goed ogende gedichtenbundel aangereikt. Lees eens wat vaker een gedicht kan ik alleen maar zeggen. De dichter verwoord de diepte van het menselijk, bestaan, zijn bestaan. Hij mijmert zich voort door regen en over ijs tijdens zijn ochtendroute als hij de mensen als krantenbezorger het nieuws bezorgt. Ik ga met hem mee naar een vijver of een stroom. Ik zit met hem op een bank en ga met hem op in de stilte. De dichter is sober met stijlfiguren en metaforen. Maar ik kom ze tegen zoals in het gedicht ‘Gekleurd’ beschrijft hij hoe de mensheid zou moeten zijn ‘wit en zwart zijn een’ net zoals een groep inktzwammen die hij in ogenschouw neemt en die in vrede samenleeft. De betekenissen van het leven houden hem bezig en hij probeert ze te ontrafelen net zoals hij zijn eigen leven en ziel ontrafelt. Hij observeert en stelt vragen over zijn bestaan en de wereld waarin hij leeft. Vragen stellen is deze oud man van Hermandad niet vreemd. Om maar eens drie W’s te gebruiken: wat, waarvoor, wanneer. Ze duiken op in zijn taal want ook in zijn leven blijven vragen onbeantwoord. Soms moeten de mysteries onverklaarbaar blijven. In het gedicht ‘Geschenk’ kan ik, natuurmens, me heel goed zelf terug vinden. Ook in het gedicht Steunpilaar lees ik herkenning, want iedereen heeft wel eens de ander nodig om op te kunnen leunen. Ik ga niet ieder gedicht analyseren. De gedichten moeten onbevangen gelezen kunnen worden. Poëzie is subjectief en tast immers naar de ziel van de individuele lezer. De bundel, ‘Tekenen aan de hemel en op aarde’ is rijk en innemend geïllustreerd. De gedichten kunnen wel iets meer mist en nevel verdragen want de dichter laat niet veel te raden over het is zoals het is, zoals hij het schrijft. Mijn laatste woorden kopen: aanschaffen en genieten.

Jack Jacobs